เมื่อย้อนกลับไปเมื่อ ปี พ.ศ. 2524 หรือเมื่อ 34 ปีที่แล้ว ชื่อของ เด็กหญิงวัลลี เป็นที่รู้จักและจำจด
ของคนทั้งประเทศ จากความกตัญญูที่เธอเลี้ยงดูแม่ uางวิไล ณรงค์เวnย์
และยายที่ด ว ง ต า มื ด สนิ ทช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เพียงลำพั ง ขณะที่เธออ ายุ 12 ปี
เรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนวัดโรงธรรม อำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสงคราม
ต่อมาครูที่โรงเรียนรู้เรื่องร าวของ เด็กหญิงวัลลี จึงพยายามหาทางช่วยเธอ เรื่องร าวความกตัญญู
ของเธอแwร่ออกไปจนหนังสือพิมพ์ไ ท ย รั ฐนำเสนอเรื่องร าวชี วิ ตของเธอ
ทำให้สื่อต่าง ๆ ให้ความสนใจ เด็กหญิงวัลลี จึงเป็นที่รู้จักของคนทั้งประเทศ
และหลังจากนั้นเรื่องร าวของเธอก็ถูกนำมาสร้ างเป็นภาwยนตร์และเขียนเป็นหนังสือออกมา
รวมถึงได้รับการช่วยเหลือจากผู้ใจบุญ มูลนิธิต่าง ๆ หน่วยง าน และอีกมากมาย เรียกได้ว่าเธอเป็น
เครื่องหมายสุดยอดความกตัญญู ปี 2524 เลยก็ว่าได้
เด็กหญิงวัลลี เด็กหญิงสายตาสั้นที่ต้องนั่งอยู่แถวหน้าเสมอเพื่อจะได้มองครูสอนได้ชัดเจน
ในตอนพักกลางวันของทุ กวัน จะไม่มีใครเห็น วัลลี กินข้าว และนั่งเล่นกับเพื่อนเหมือนเด็กคนอื่น
เพราะเธอต้องวิ่งกลับบ้านระยะทางหลายกิโ ลเมตรเพื่อไปป้อนข้าวป้อนน้ำแม่ รวมทั้งย ายจาก
นั้นเธอก็ต้องวิ่งกลับไปเรียนในช่วงบ่าย
ทุ กคนสงสัยกับพฤติก ร ร มห ายตัวไปในตอนพักกลางวันของ วัลลี วันหนึ่งคุณครูตั ด สิ น ใ จ ติดต าม
ไปดูถึงได้รับรู้ชี วิ ตของเด็กหญิงยอดกตัญญูคนนี้ จากนั้น ครูที่โรงเรียนวัดทรงธรรม ได้ทราบถึง
ความกตัญญูของ วัลลี ครูจึงพย าย ามช่วยเหลือ และเรื่องร าวของเธอ จึงได้ไปปรากฏในหนังสือพิมพ์ไ ท ย รั ฐ
